Μιν πισ ποτε


De repente han cambiado muchas cosas, no sé si de forma temporal o definitiva, pero muchas cosas han cambiado. Algunas cosas de las que antes me acordaba con una sonrisa en los labios ahora me hacen un nudo en la garganta.
Tal vez porque antes tenía una vida y ahora tengo otra.

No sé si puedo o debo portarme así, pero no me importa, estoy triste, enfadada y decepcionada a intervalos irregulares. A ratos, incrédula, pero cada vez menos frecuentemente. Mi capacidad de autoengaño no es tan grande, y los ysis se van muriendo poco a poco, como la hierba que se seca bajo el sol. Después de tantos años de compañía, sólo hacía falta una frase para matarlos a todos. Y una frase con puntos suspensivos.
And isn't it ironic?

Lo más racional ahora es, como dice otra canción, hacerle un nudo a mi corazón y seguir, pero nunca una crisis había tenido esta duración y profundidad. No le había dicho nunca adiós a una parte tan grande de mis sueños.
De mí misma.

Todo estaba equivocado, tan dolorosamente equivocado como cuando el protagonista de una película de miedo que se acerca inexorablemente a la puerta tras la cual el psicópata le espera con un hacha. Pero el protagonista se acerca con un aire de temerosa ingenuidad, ignorante de la estupidez que está cometiendo.

Y la frase que me martillea en la cabeza es que en el fondo, en el fondo, muy profundo dentro de mí, siempre tuve la esperanza de que algo, lo que fuera, surgiera para cambiar mi camino. Un gesto, una palabra, habría bastado... pero ya no llegará nunca.

Hoy el día se auguraba bueno, y no ha terminado demasiado mal, realmente. Pero cuando he salido esta tarde de la encerrona, lo que quedaba de los jirones de lluvia que nos habían acompañado todo el día, era un precioso día de primavera, de esos que sólo hacen aquí y a principios de mayo en Madrid. La época en que uno piensa que habrá que ir sacando la ropa de verano y quedando en las terracitas... en que la noche misteriosa y carente de estrellas ofrece un manto cálido en el que envolverse y reír sin parar.
Creo que me duele tanto porque me estoy despidiendo de eso. Porque no sé cuando, si hay un cuando en este futuro, será el momento en que me vuelva a sentar despreocupadamente en una de esas terrazas, escuchando el rumor de la gente, y con la única preocupación de tomar una cerveza con limón o sola. Bien fría.

No quedan días de verano. Empezaron a acabarse con una despedida hace mucho, mucho tiempo, y ahora definitivamente no queda ninguno. No importa cuantas horas de sueño le haya dedicado a este ideal en particular, no importa cuantos detalles haya acumulado en mi racional cabecita, no importa cuántas frases haya dedicado a la causa, cuántas veces haya sopesado y pensado que vale la pena... Nada de eso tiene la menor importancia ahora mismo.

Presiento que es tiempo de decisiones de nuevo. Y he tomado una decisión difícil, probablemente la decisión más difícil que he tomado nunca. Tal vez fuera de contexto no tenga sentido, pero la verdad es que las cosas estos días no parecen tener mucho sentido de todas formas.
No voy a bailar nunca más esa canción.
Esta vez sí podría decírtelo mirándote directo a los ojos.
Han cambiado demasiadas cosas.

Me siento como parada delante de un inmenso desierto, de arenas infinitas. Cada paso que dé, me alejará de un recuerdo en particular... aunque no sé que quedará después de que haya dado el último paso.
Ποσ περασε ο χρονοσ μακρια σου
σκοτινιασε ο κοσμοσ διχοσ τα φιλια σου
στιχιονουν τα σιμαδια τισ παλιασ αγαπις
Πυ εσβισε απο λαθοσ πριν να γινι παθος
και εγινε ρτθινα ζεσι διχοσ χρομα
και ομος καταβαθος σκεφτομε ποτε
Μιν πισ ποτε
Δεν προσεκσα σινιθυεσ να αλλακσις
Δε σ'ακθσα τηισ νιυηεσ πορ τρομαζις
Δε μετραγα τισ ορεσ πυ 'σθν μακιρα μυ
ζθσαμε σαν ξσενι δαν ισουν πια δικια μθ
κει οταν ενδικσις 'γιναν αποσικσις
φτσαμε στο τελοσ αλλα ποτε
Μιν πισ ποτε
Μιν πισ ποτε, σε μια στιγμι
Μπορι να σθ αλλακσι ι ζοι
πετασ στα σειννεφα
σαν ονιρο
Που απροσμενσα σθ βγενι αλιθηνο
Να κανισ παντα αφτο που θεσ
Να ζισ τι καθε σθ στιγμι
και ασ μαζεβις ενα προσ ενα τα κομματια
τισ ζοισ σθ πθ σκοτοσες χορις ενοχες
Περιμενα τι μερα να αντιδρασις
κε βρικες λογο να με προσπερασι
ζοες σε διο παραλλιλες γραμμες
Πλιμμιρισμενεσ τιηπσισ διχοσ αντιρισσις
κανισ πος δε βλεπισ σθ λεο αφτο που θες
για κιτα με στα ματια ορκισου πορ ποτε
Μιν πισ ποτε

Comentarios

Anónimo ha dicho que…
!Hay, Lilith pero qué triste estas! Me preocupa verte o mejor dicho, notarte así, es que me angustia, o no sé si melancólica pero, de cualquier manera no estas bien de ánimo. A ver si te encuentro en el msm y me dices qué te pasa. Besitos Filomenita
Lilith ha dicho que…
No te preocupes, todo pasa.
Y los besitos filomeneros siempre ayudan.
No prometo nada con el msn, que estoy liadísima (y ahora me voy a comer a casa!!!)
GASOFIN ha dicho que…
Hola!!

Bueno, espero que pasados unos días te encuentres mejor...Enhorabuena!!Has sobrevivido a una mudanza más :-) Mmmmmm, es una alegría enorme encontrar cosas que dabas por perdidas, y más cuando pasarías casi toda tu vida buscándolas hasta debajo de cualquier granito de arena.

Ah!! Arriba. Estás un poco con las "pilas descargadas"? Venga, a cargarlas otra vez, poco a poco, hay 1.000 sorpresas y cosas para no perdernos...Sabes?? A mi el otoño me dejó un rico costipado y también unos días de bajón, pero simplemente vuelvo a ser YO con mi sonrisa y mi alegría, pisando firme y mirando siempre la botella medio llena (la de coca-cola, eeeh), y ahora con más motivos ;-)

Un besote talla XXL

F E R

Entradas populares de este blog

Amistad, friendship, amitié, freundschaft, amicizia...

Una semana más

Viajando